Duits Instituut voor Hygiëne en Microbiologie eV

De huidige totale oorlog tegen het coronavirus, die de geallieerde medische en politieke elites op alle niveaus voeren, is achter deze façade in werkelijkheid een oorlog tegen vrije, zelfbepaalde mensen die worden ingesnoerd in nieuwe totalitaire structuren en worden gevormd tot afhankelijke massawezens . Dit spektakel kan alleen worden ontmaskerd en een verdere totalitaire ontwikkeling kan alleen worden gestopt als de algemene theorie van virussen als ziekteverwekkers die van buitenaf komen, kan worden blootgelegd in zijn fundamentele onwaarheid en leugenachtigheid. De microbioloog en virusexpert Dr. Stefan Lanka presenteert op algemeen begrijpelijke wijze de nodige specialistische kennis om de misleidingen te kunnen doorzien.

​

"Iedereen die de biologie, de oorsprong van het leven, de structuur en functie van weefsels, het lichaam en de hersenen kent", schrijft hij in een hoofdstuk van een nieuw boek1, "zal automatisch twijfelen aan de beweringen over virussen." lichaam is er geen Plaats voor acceptatie van een kwaadaardig effect. "Alle processen die plaatsvinden, ook die kunnen leiden tot ziekte, lijden, pijn en dood, zijn logisch vanuit het oogpunt van hun oorsprong."

Als je wetenschappelijke publicaties leest over ziekteverwekkende virussen, kan elke leek met enige achtergrondkennis zien dat daar geen virus voorkomt, maar typische componenten en eigenschappen van weefsels. Die achtergrondkennis wil hij in dit hoofdstuk overbrengen.

​

Oorsprong van het virusidee

​

Hij gaat eerst in op de oorsprong van de virustheorie. Het huidige idee van het virus is gebaseerd op eeuwenoude ideeën dat alle ziekten worden veroorzaakt door vergiften en dat de mens weer beter zou worden door de vorming van tegengiffen.

“Het is waar dat een paar ziekten worden veroorzaakt door vergiften. Het verdere idee dat het lichaam weer gezond wordt door de vorming of toediening van antidota, werd afgeleid uit het feit dat langzaam toenemende hoeveelheden gifstoffen, bijvoorbeeld alcohol, het getrainde lichaam grotere hoeveelheden gifstoffen kan overleven.
Wat hier mis mee is, is dat er geen antidota worden gevormd, maar juist enzymen die de toxines afbreken en neutraliseren.

Via Rudolf Virchow, de grondlegger van de moderne geneeskunde, werd in 1858 kennis geplagieerd, essentiële kennis onderdrukt en een verkeerde kijk op de oorzaken van ziekten verheven tot het dogma dat vandaag nog steeds geldt. Alle ziekten zouden in de cellen moeten ontstaan. Met zijn cellulaire pathologie herintroduceerde Virchow de oude theorie van de theorie van de lichaamsvochten, die destijds werd weerlegd, in de geneeskunde en beweerde dat ziekten worden veroorzaakt door ziektetoxines, het Latijnse virus."

​

Bij de zoektocht naar de ziektetoxines - die nog steeds niet succesvol is - vermoedde men na de ontdekking en het onderzoek van bacteriën dat zij de producenten van de ziektetoxines waren. Deze veronderstelling, bekend als de infectietheorie, is tot op de dag van vandaag zo succesvol dat de bevolking zich niet bewust wordt van de biologische bevindingen dat de zogenaamde bacteriële vergiften eigenlijk normale enzymen zijn (organische verbindingen die in de cel worden gevormd die het metabolisme van de organisme), die gewoonlijk ofwel niet in een persoon kunnen voorkomen en zo ja, nooit in een hoeveelheid die gevaarlijk zou kunnen zijn.

​

Toen werd ontdekt dat wanneer bacteriën langzaam van hun levensonderhoud worden beroofd, ze minuscule, levenloos ogende hardnekkige vormen vormen die sporen worden genoemd. Aangenomen werd dat dit de vermoedelijke vergiften waren. Dit is echter weerlegd, omdat sporen snel weer in bacteriën zouden veranderen als de fundamenten van het leven werden hersteld.
Toen werd vastgesteld dat onstabiele, (in het laboratorium) sterk ingeteelde bacillen snel afsterven en zelfs kleinere structuren dan sporen kunnen worden, werd aanvankelijk aangenomen dat de bacteriën werden gedood door de vermoedelijke ziektetoxines, virussen genaamd, zouden in de loop van de tijd zijn toegenomen. Verwerken. En omdat men dacht dat deze structuren - die nog onzichtbaar waren toen ze werden ontdekt - de bacteriën doodden, werden ze fagen genoemd, 'bacteriëneters'.

Pas later bleek dat alleen deze zeer goed gekweekte en dus bijna niet in staat tot levende bacteriën konden worden omgezet in fagen, of dat bacteriën zeer snel van hun levensonderhoud werden beroofd, zodat ze geen tijd hadden om sporen te vormen.

​

Met de introductie van elektronenmicroscopie zijn de structuren ontdekt waarin bacteriën transformeren als ze plotseling van hun levensonderhoud worden beroofd of als het metabolisme van hooggecultiveerde bacteriën wordt overweldigd door de activiteiten die worden veroorzaakt door het toevoegen van "fagen" aan de bacteriën.

"Er werd ontdekt dat er honderden soorten verschillend uitziende" fagen " zijn. Men geloofde dat dit ook is hoe de vermoedelijke "virussen" van mens en dier eruit zien. De ontdekking van fagen, de virussen van bacteriën, versterkte de misvatting en het geloof dat 'virussen' bij mensen en dieren bestaan en dat ze er zo uitzien en zo zijn gestructureerd.

Dit is en kan om verschillende redenen niet het geval zijn. Met de toepassing van chemische onderzoekstechnieken in de biologie werd ontdekt dat er duizenden soorten fagen zijn en dat de fagen van één type altijd exact hetzelfde zijn samengesteld. Ze bestaan uit een bepaald molecuul, bestaande uit nucleïnezuur, dat is omgeven door een schil van eiwitten van een bepaald aantal en samenstelling.

Pas later werd ontdekt dat alleen hooggecultiveerde bacteriën in het laboratorium zichzelf door contact met fagen in fagen veranderen, maar nooit bacteriën uit de natuur of die net uit hun natuurlijke omgeving zijn gehaald. Het bleek dat deze "bacterievirussen" dienen om andere bacteriën belangrijke moleculen en eiwitten aan te bieden en dat bacteriën zelf uit dergelijke structuren zijn voortgekomen."

​

Voordat duidelijk werd dat de “bacteriënvirussen” natuurlijke bacteriën niet kunnen doden, maar ze juist helpen te leven en dat bacteriën zelf uit dergelijke structuren voortkomen, stonden deze “fagen” model voor de bij mens en dier vermoede virussen. Men ging ervan uit dat de virussen van mens en dier er ook zo uitzien, cellen zouden doden, waardoor ziekten werden veroorzaakt, nieuwe ziektetoxines werden geproduceerd en dus ziekten werden overgedragen.

Tot op de dag van vandaag is de reflex effectief dat nieuwe of ogenschijnlijk nieuwe ziekten worden doorgegeven als veroorzaakt door virussen als men de oorzaak niet kent of er geen acht op slaat.

​

Voor de schijnbare detectie van ziekteverwekkende virussen

​

In tegenstelling tot de "fagen", die correct kunnen worden omschreven als "onvolledige minisporen en bouwstenen van bacteriën", zijn de virussen waarvan wordt vermoed dat ze ziekteverwekkend zijn bij mens en dier, nog niet waargenomen bij mensen, dieren of hun lichaamsvloeistoffen, noch uit hen geïsoleerd zoals fagen en kunnen daarom niet biochemisch worden gekarakteriseerd. Zonder te beseffen dat de vermoedelijke ziekteverwekkende virussen bij geen mens of dier waren gezien en van hen waren geïsoleerd omdat het gebruik van de elektronenmicroscoop en biochemie pas langzaam normaal werd na 1945, vanaf 1949 mens en dier "Virus" hetzelfde idee als toegepast op fagen om ze zogenaamd te vermenigvuldigen.

​

“Het was John Franklin Enders, geboren in 1897, de zoon van een rijke bankier die, na zijn studie te hebben voltooid, twee jaar in broederschappen werkte, daarna als makelaar in onroerend goed, en vervolgens vier jaar talen studeerde voordat hij zich tot bacteriële virologie als carrièrewisselaar fascineerde hem. Hij bracht de hier geleerde ideeën en concepten voor de detectie van fagen over op de vermoedelijke ziekteverwekkende virussen bij mensen. Met zijn onwetenschappelijke verkeerde interpretaties, die door geen enkele controlepoging werden beveiligd, leidde hij de 'virale' infectiegeneeskunde op een dwaalspoor. -
Het is belangrijk om te weten dat Enders, net als veel van de infectologen, ook voor het leger werkte, die een bijzonder slachtoffer was en is van de angst voor infectie. Het waren vooral de militairen die geloofden en verspreidden dat er naast chemische wapens ook biologische wapens waren in de vorm van bacteriën en virussen, wat niet het geval is.

​

In 1949 publiceerde Enders dat het vermoedelijke poliovirus met succes was gereproduceerd op een gazon van weefselcellen in een reageerbuis. Het Amerikaanse professionele publiek geloofde dat meteen. Enders gaf gewoon vloeistoffen van mensen met de diagnose polio aan weefselcellen, die hij zogenaamd van tevoren had gesteriliseerd, waarbij hij beweerde dat de cellen afsterven aan het virus, het virus zich daardoor voortplant en het vaccin ervan kan worden verkregen. (...)

Wat hij niet in overweging nam, is dat het steriliseren en behandelen van de cellen voor de daaropvolgende veronderstelde infectie de cellen doodt. Hij stelde de dood van deze weefselcellen gelijk aan de aanwezigheid en werking van poliovirussen, zonder dat er toen en nu een virus uit is geïsoleerd en gekarakteriseerd.

Noch toen noch nu werden de nodige controle-experimenten uitgevoerd, die zouden hebben bewezen dat het "steriliseren" en voorbereiden van de cellen op infectie de weefselcellen in de reageerbuis doodt."

​

Voor deze prestatie ontvingen Enders en zijn collega's in 1954 de Nobelprijs voor de Fysiologie / Geneeskunde. In 1954 introduceerde Enders dezelfde technologie om het mazelenvirus blijkbaar te vermenigvuldigen. Sinds hij in hetzelfde jaar de Nobelprijs voor het vermoedelijke poliovirus had gekregen, geloofden alle betrokkenen tot op de dag van vandaag dat zijn technologie wetenschappelijk was.

Alle hedendaagse ideeën over mazelen zijn gebaseerd op deze techniek van hem. De mazelenvaccins bestaan dus niet uit virussen, maar uit componenten van dode apenniercellen of menselijke kankercellen. Ook hier hebben tot op heden geen controle-experimenten plaatsgevonden. Alleen al om deze reden mogen zijn techniek en alle claims en maatregelen met betrekking tot mazelen die ervan zijn afgeleid, niet wetenschappelijk worden genoemd. De verklaringen en experimenten van Enders en zijn opvolgers lieten, objectief bekeken, geen andere conclusie toe dan dat bij alle stappen die ze nemen, het altijd duidelijk is dat componenten en eigenschappen van stervende reageerbuiscellen worden geïdentificeerd en onderzocht die als componenten worden beschouwd en eigenschappen van het vermoedelijke mazelenvirus zouden verkeerd worden geïnterpreteerd.

​

De publicaties in de proef met het mazelenvirus

​

dr. In 2011 maakte Lanka reclame voor een beloning van 100.000 euro voor iedereen die door middel van een wetenschappelijke publicatie het bestaan en de omvang van het mazelenvirus kon aantonen. Een student geneeskunde overhandigde hem vervolgens zes publicaties die het bewijs leverden en de beloning opeiste. dr. Lanka ontkende het bewijs en weigerde te betalen, waartegen de student een rechtszaak aanspande bij de regionale rechtbank van Ravensburg. In maart 2015 heeft de rechtbank Dr. Lanka tegen betaling omdat zij geloofde dat het bestaan van het mazelenvirus was bewezen.

Bij de benoeming van dr. Lankas bij de Hogere Regionale Rechtbank van Stuttgart vernietigde het vonnis van de regionale rechtbank en verwierp de klacht van de student, aangezien dit niet het geval was, aangezien de claim van Dr. Lankas eiste dat een publicatie op zich bewijs zou opleveren, maar volgens de door de regionale rechtbank aangestelde taxateur alleen de verklaringen van alle zes publicaties in hun combinatie.

​

dr. Lanka analyseert nu de zes publicaties die in het proces zijn gepresenteerd en benadrukt dat zijn uitspraken "van toepassing zijn op alle zogenaamde ziekteverwekkende virussen bij mens en dier". De publicaties zijn bijzonder geschikt "om op een ideale educatieve manier de verschillende stappen van de ongewenste ontwikkeling naar het geloof in een mazelenvirus te begrijpen".

​

-  “De eerste publicatie is die van Enders, die in 1954 werd gepubliceerd onder de titel 'Propagation in tissue cultures of cytopathogenic agents from patient with mazles' in het vakblad Proc Soc Exp Biol Med. 1954 juni; 86 (2): 277-286. Net als alle andere publicaties van het proces is deze publicatie te vinden op internet.

Enders en collega's verminderen de voedingsoplossing drastisch en geven celdodende antibiotica aan de cellen net voordat ze schijnbaar geïnfecteerde vloeistoffen aan de cellen geven. De daaropvolgende dood van de cellen wordt gelijkgesteld met de aanwezigheid en tegelijkertijd met de isolatie van het vermoedelijke mazelenvirus. Er zijn nooit controle-experimenten uitgevoerd om uit te sluiten dat het onttrekken van voedingsoplossing en het toedienen van (...) antibiotica leiden tot het afsterven van de cellen."
Hij constateerde ooit zelf dat cellen tot op zekere hoogte ook afsterven, zelfs als ze normaal werden behandeld. Hij legde dit uit aan de hand van onbekende virussen en factoren.

​

-  In de tweede publicatie van het proces, de publicatie uit 1959 2, stelden de auteurs om deze reden dat de door Enders geïntroduceerde techniek niet geschikt was om het mazelenvirus te "isoleren". Deze weerlegging wordt ook niet alleen niet alleen door alle volgende specialisten besproken over wat wetenschappelijke plicht is, maar zelfs genegeerd.

​

-  “In de derde publicatie van Process 3 fotograferen de auteurs typische componenten in cellen en interpreteren ze als het mazelenvirus. Ze isoleren geen virus. Vanuit het oogpunt van vandaag bepalen ze, om onverklaarbare redenen, ook niet de samenstelling van wat ze in een ander experiment als virus rapporteren. Door het korte methodegedeelte te lezen, wordt duidelijk dat er geen dichtheidsgradiëntcentrifugatie, de standaardtechniek voor het isoleren van virussen, is uitgevoerd.

​

Celresten van dode cellen werden op de bodem van een reageerbuis gecentrifugeerd. In de vaste overtuiging dat hier virussen aanwezig moeten zijn, werd de ophoping van deze herkenbare fragmenten - zonder hun samenstelling te bepalen - verkeerd geïnterpreteerd als virussen."

​

-   Precies hetzelfde gebeurt in de vierde 4 en zesde 5 publicaties van het proces.

-  De vijfde publicatie 6  wees een overzichtsartikel en beschrijf de consensusbevinding welke nucleïnezuurmoleculen uit de dode cellen, het zogenaamde genetische materiaal van het mazelenvirus, moeten vertegenwoordigen, ook wel het genoom van het virus genoemd. Hieruit blijkt duidelijk dat tientallen werkgroepen elk aan korte stukjes van de celeigen moleculen werkten en, volgens een bepaald model, mentaal en op papier een geheel vormden.  zou hebben samengesteld. Dit mentaal samengestelde stuk werd in werkelijkheid nooit als geheel waargenomen en werd nooit geïsoleerd van een virus; omdat een mazelenvirus noch bij mensen noch in reageerbuizen voorkomt.

“Over deze publicatie moet worden opgemerkt dat de recensent in het mazelenproces verklaarde dat het de gouden standaard was, het volledige genetische materiaal van het virus. Uiteraard heeft de recensent deze publicatie niet gelezen. De auteurs van deze publicatie stellen dat er op dit gebied nog niets is begrepen, de exacte samenstelling en functie van het genetisch materiaal van het mazelenvirus moet nog worden onderzocht, waardoor er een consensus is bereikt over de structuur en functies van de genetische materiaal van het mazelenvirus modelconcepten van andere virussen moeten worden gebruikt."

​

Het is voor iedereen heel gemakkelijk in te zien dat geen van deze publicaties - maar ook alle andere publicaties over het "mazelenvirus" en ziekteverwekkende virussen - nooit controle-experimenten hebben uitgevoerd. De dichtheidsgradiëntcentrifugatie werd nooit gebruikt, alleen het slingeren van celfragmenten op de bodem van een reageerbuis. Dit proces, dat dient om alle bestanddelen die in een vloeistof aanwezig zijn te verzamelen, staat bekend als "pelletiseren".

“Hieruit en uit alle publicaties over 'ziekteverwekkende virussen' kan maar één uitspraak worden gedaan dat componenten en eigenschappen van cellen en geen virus zijn gedetecteerd. Een andere interpretatie is logisch en wetenschappelijk niet mogelijk."  

​

Het zijn uiteraard ernstige, volledig onwetenschappelijke fouten die tot de virustheorie leiden. Vanuit het materialistische vooroordeel dat de oorzaken van ziekte alleen in materiële delen kunnen liggen, ontstaat de wens dat wat men denkt in de cellen te zien, inderdaad de gezochte ziekteverwekkende virussen moet zijn, en dat alles erin wordt gestopt maakt de eigen theorie aannemelijk. Het is een enorme zelfbegoocheling waarin alle wetenschappelijke voorzichtigheid en zorg overboord wordt gegooid en echt isolement, nauwkeurig bewijs en controles worden verhuld. Je eigen verbeelding verschijnt plotseling als een materiële realiteit. Zo worden jij en de wereld door de ring op de neusring geleid. Door wie eigenlijk?

​

—————-

Aanvullende artikelen:
De "wetenschap" van het virus die gewoon niet kan worden bewezen
Het virus is een spook - er is geen bewijs voor zijn bestaan

———————————
1  Ursula Stoll/Dr. Stefan Lanka: "Corona. Verder naar chaos of kans voor iedereen?”, 3e druk 2021, blz. 102 f.
2  Bech V, Magnus Pv. Onderzoek naar het mazelenvirus in weefselculturen van apennieren. Acta Pathol Microbiol Scan. 1959; 42 (1): 75-85
3e  Nakai M, Imagawa DT. Elektronenmicroscopie van replicatie van mazelenvirus. J. Virol. 1969 februari; 3v (2): 187-97.
4e  Lund GA, Tyrell, DL, Bradley RD, Scraba DG. De moleculaire lengte van RNA van het maaltijdvirus en de structurele organisatie van nucleocapsiden van mazelen. J. generaal Virol. 1984 september; 65 (Pt 9): 1535-42
5  Daikoku E, Morita C, Kohno T, Sano K. Analyse van mosfologie en besmettelijkheid van mazelenvirusdeeltjes. Bulletin vaak de Osaka Medical College. 2007; 53 (2) 107-14
6e  Horikami SM, Moyer SA, structuur, transcriptie en replicatie van het mazelenvirus. Curr Top Microbiol Immunol. 1995; 191: 35-50